هنگام انتخاب کفش کوهنوردی، این عوامل مهم هستند: آنها باید از پاهای شما محافظت کنند. این بدان معنی است که هیچ بریدگی یا آسیبی به پاهای شما از عناصر وارد نمی شود. آنها باید راحت باشند. شما باید بتوانید بدون ایجاد تاول از آنها استفاده کنید. بهترین انتخاب شما برای یک کوهنوردی عالی کفش کوهسار زیره ویبرام است.
آنها باید سبک وزن باشند. وقتی پیاده روی می کنید هزاران بار قدم خواهید گذاشت. هر اونس صرفه جویی شده در بلند کردن پاها انرژی بیشتری برای پیاده روی بیشتر است.
اما تجربه من از پیاده‌روی با بسته‌هایی تا حدود 40 پوند این بوده است که مهم نیست. و تحقیقات نشان داده است که نه تنها اهمیتی ندارد، بلکه حتی می‌تواند شانس شما را برای چرخاندن مچ پا بدتر کند. اگر آنقدر وزن حمل می کنید که قوزک پاهایتان خم می شود، پس وزن زیادی روی کمرتان دارید. اگر مچ پای خود را زیاد می‌چرخانید، چند تمرین تقویتی مچ پا انجام دهید.
عایق رطوبتی مفهوم دیگری است که روی کاغذ خوب به نظر می رسد اما از نظر عملی به خوبی انجام نمی شود. و این برای عایق رطوبتی “تنفس پذیر” مانند Gore-Tex نیز صدق می کند. من وارد تمام جزئیات نمی‌شوم، اما پس از هزاران مایل می‌توانم به شما بگویم که شما واقعاً در هنگام پیاده‌روی در زمستان به آن نیاز دارید. به‌جای جلوگیری از ورود آب، اجازه دهید وارد شود.
کفش‌هایی که رویه آن بسیار قابل تنفس است به این معنی است که پاهای شما به راحتی خیس می‌شوند و همچنین به سرعت خشک می‌شوند. از نظر عملی، بیرون رفتن به این معنی است که پاهای شما خشک‌تر شده و کمتر مستعد تاول هستند. اگر به هر کوهنورد PCT یا AT نگاه کنید، تقریباً همه آنها امروزه از کفش های تنفسی استفاده می کنند. بنابراین وقتی کفش پیاده‌روی خود را انتخاب می‌کنید، از رویه‌های تنفس‌پذیر استفاده کنید و نه از نوع ضدآب.
یک جفت کفش ورزشی معمولی شما برای پیاده روی در مسیرهای کوتاه و عمدتاً مسطح مناسب است، اما ایده آل نیستند. مشکلاتی وجود دارد که اکثر افراد هنگام پیاده روی با کفش های کتانی با آن مواجه می شوند.
اول اینکه کفش‌های کتانی چندان بادوام نیستند و اگر بخواهید با آنها در زمین‌های ناهموار پیاده‌روی کنید، بیشتر کفش‌های کتانی کمی پاره می‌شوند. اگر زیاد به کفش‌هایتان اهمیت نمی‌دهید، ممکن است مشکلی ایجاد نشود، اما ما پیاده‌روی با یک جفت Air Force One کاملا سفید را در مسیری گل‌آلود توصیه نمی‌کنیم.
