در گذشته سازندگان صابون مراغه سفید احتمالا از خاکستر و چربی حیوانی استفاده می کردند. خاکستر چوب یا گیاه ساده حاوی کربنات پتاسیم در آب پراکنده شد و چربی به محلول اضافه شد. این مخلوط سپس جوشانده شد.
خاکستر بارها و بارها با تبخیر آب اضافه شد. در طی این فرآیند، تجزیه شیمیایی آهسته چربی خنثی صورت گرفت. سپس اسیدهای چرب می توانند با کربنات های قلیایی خاکستر گیاه واکنش داده و صابون تشکیل دهند، این واکنش صابون سازی نامیده می شود.
چربی های حیوانی حاوی درصدی از اسیدهای چرب آزاد توسط سلت ها استفاده می شد. وجود اسیدهای چرب آزاد مطمئناً به شروع فرآیند کمک کرد.
این روش احتمالاً تا پایان قرون وسطی رواج داشت، زمانی که آهک خشک شده برای سوزاندن کربنات قلیایی مورد استفاده قرار گرفت. از طریق این فرآیند، چربی‌های شیمیایی خنثی را می‌توان به راحتی با لیسک کاستیک صابونی‌سازی کرد.
تولید صابون از صنایع دستی به یک صنعت با معرفی فرآیند Leblanc برای تولید خاکستر سودا از آب نمک (حدود 1790) و کار یک شیمیدان فرانسوی به نام میشل اوژن شورول، که در سال 1823 نشان داد که فرآیند صابونی سازی فرآیند شیمیایی تجزیه چربی به نمک قلیایی اسیدهای چرب (یعنی صابون) و گلیسیرین است.
روش تولید صابون با جوشاندن با بخار باز که در اواخر قرن نوزدهم معرفی شد، گام دیگری در جهت صنعتی شدن بود.
محلول قلیایی سوز آور داغ، مانند سود سوزآور (هیدروکسید سدیم)، روی چربی ها یا روغن های طبیعی، مانند پیه یا روغن گیاهی، برای تولید نمک اسید چرب سدیم (صابون) و گلیسیرین (یا گلیسرول) عمل می کند.
این واکنش صابونی سازی اساس تمام صابون سازی است. اگر به جای چربی ها یا روغن های طبیعی از اسیدهای چرب تولید شده صنعتی استفاده شود، در واکنش با سود سوزآور به جای صابون و گلیسیرین، آب و صابون تولید می شود.
مواد اولیه اصلی برای تولید صابون چربی و قلیایی است. مواد دیگری مانند روشن کننده های نوری، نرم کننده های آب و ساینده ها اغلب برای به دست آوردن ویژگی های خاص اضافه می شوند.
